De vergüenza… así nos va en España

Por Francisco R. Villatoro, el 22 abril, 2011. Categoría(s): General • Noticias • Personajes • Prensa rosa ✎ 13

 «Me han arruinado una carrera de años», lamenta «José Ramón Vidal, un biólogo que ha desarrollado su carrera en Francia, Estados Unidos y España, que consiguió captar 400.000 euros en proyectos nacionales e internacionales para la Universidade de Santiago (USC) como investigador principal. Cuando llegó la hora de consolidar su plaza,» tras 5 años de contrato Ramón y Cajal, «el tribunal evaluó su proyecto docente e investigador con un 1,7 sobre 10 y le dejó en el paro.» La plaza ha quedado vacante. «El presidente del comité examinador dice que encontró «muchos déficits.» Vidal ha recibido una evaluación positiva del programa I3 del Ministerio de Ciencia e Innovación, que persigue precisamente incentivar la incorporación de los investigadores a puestos estables» y que paga los 3 primeros años del contrato.  Vidal no puede evitar pensar que «el jefe de departamento y presidente del tribunal de contratación no quería que entrase en la Universidad para reservar esa plaza a alguien de su gusto.» Nos lo cuenta Pablo Linde, «La Universidad niega una plaza a un investigador que captó 400.000 euros,» El País, 20 Abril 2011.



13 Comentarios

  1. Normal, ya ha conseguido el dinero y ahora… patada a seguir. No sé si es más vergüenza o pena lo que me da la universidad de nuestro país.

  2. La cultura del cliente ha existido desde siempre en la universidad española, y el propio Cajal la usa como uno de los argumentos para crear la JAE (actual CSIC). Es imposible eliminarla sin poner dineros, porque esa cultura es una fuente de financiacion: proporciona los ayudantes de laboratorio y de catedra (para clases de problemas, de practicas, sustituciones, corrección y vigilancia de examenes, etc) que la universidad no va a querer pagar directamente -porque nunca lo ha hecho, claro, y por ello ni siquiera se presupuestan-. Estos ayudantes-clientes, al no existir oficialmente, no reciben ninguna puntuación de meritos y por tanto dependen del sistema para ser reconocidos. Si el patron demuestra reiteradamente su incapacidad o falta de voluntad para reconocer a sus clientes los meritos que han acumulado clandestinamente, obviamente el rumor corre y los potenciales candidatos se buscaran otro patron.
    Por supuesto el sistema deja mucho hueco a favoritismos y arbitrariedades, aunque solo los patronos mas brillantes en el juego de influencias pueden permitirselas sin perder clientes… en teoria. En la practica lo que ocurre es que un patron puede ejercer cierta arbitrariedad a costa de perder los ayudantes mas prometedores -que saben que no pueden protestar y se van con otros grupos, o al extranjero- y quedarse entonces con la «segunda fila», siempre y cuando pueda aun garantizarles la recompensa.
    Por supuesto que a nadie le gusta esto, pero el punto es que, sin financiacion para las tareas de ayudantias, hasta un investigador serio caba necesitando el sistema: a la tercera o cuarta vez que te nieguen el personal de laboratorio que *necesitas* para tal o cual proyecto, ¿como negarte a dejar participar a un estudiante de fin de carrera, o cualquier otro tipo de colaboracion gratuita? En el momento que lo hagas, ya estas en el juego. Si no lo haces, incluso pierdes «cerebros»: mi departamento de origen, cuando yo entre a hacer la tesis, habia decidido no admitir ningun estudiante que no tuviera una beca oficial del ministerio u otra financiacion garantizada por cuatro años. En aquel tiempo las universidades repartian las becas a razon de una o dos como mucho por area, asi que el resultado de jugar sin clientelismo era perder a algunos de los mejores estudiantes.

  3. Vayamos por partes

    a) “Captar” tanto dinero no significa que la Universidad se beneficie directamente del mismo. Como es sabido, la mayor parte del dinero de un proyecto está asignado a apartados concretos y está, prácticamente, gastado desde un principio. Sólo hay un porcentaje (entre el 15% y el 20%) de dinero que se queda la universidad (conocido con frecuencia como “impuesto revolucionario”). Con este último dinero la universidad puede hacer muchas cosas: reinvertirlo en investigación, pagar comidorras de vicerrectores o dedicarlo a comprar equipamientos (útiles o no). Algunos investigadores recuperan parte del dinero para dietas, viajes, reuniones, contratar becarios, pagar equipamientos, etc

    b) Ahora resulta que las evaluaciones externas, tan criticadas otras veces, son “objetivas”. Vivan entonces las evaluaciones externas, pero vivan siempre…(lo dice un «odiado» evaluador de ANECA)

    c) Tanto criticar tanto criticar la mercantilización de la universidad y ahora se presenta como un gran mérito conseguir dinero, más que producir conocimiento.

    d) La noticia se podría haber formulado así: “La universidad niega una plaza al investigador que GASTÓ 400.000 euros”. Ya no suena igual.

    e) Me extraña que en la noticia no se mencione como mérito principal la, sin duda, abundante, valiosa y muy citada producción científica que se habrá conseguido, sin duda, con este dinero. Los proyectos son un medio, no un fin. Estos proyectos deben ir acompañados de una producción científica (o tecnológica) en forma de artículos, patentes, etc que sean utilizadas, citadas o tengan impacto. Lo contrario sería mero derroche. ¿Por qué no se pone el acento en el output, más que en el input? Algún CV asombroso he evaluado en el que primaban los inputs (proyectos) y faltaban resultados. Supongo que este caso será distinto, pero entonces veo que sobra el énfasis en el dinero y falta el énfasis en la productividad.

    f) En mi caso, tal vez por las peculiaridades de mi área, no gasto ni capto mucho dinero, pero publico artículos en revistas con impacto. Mis artículos cuestan menos que los de otros y son, tal vez, más citados que los de otros, ¿citamos aquí aquello de Machado sobre valor y precio?

    g) Sí, he visto muchas veces, y creo que son posibles, errores y deficiencias graves en los proyectos docentes (auténticas burradas docentes escritas por investigadores que hacen muy bien su trabajo de investigación). También, sí, también evalúo proyectos y he visto que los proyectos de investigación suelen tener deficiencias importantes. Incluso proyectos elaborados por gente que ya ha conseguido muchos proyectos.

    h) Intento enseñar siempre a mis alumnos una actitud científica que, entre otras cosas, consiste en no creer, sin más, lo que veamos o leamos, cuestionar lo obvio y lo aparente y en suspender el juicio hasta tener más informaciones.

    i) No, no tengo nada que ver con la universidad en cuestión. Afortunadamente, soy del sur….

    1. Profesorito, tienes toda la razón del mundo, sin conocer el CV investigador del RyC no se puede valorar si han hecho bien echándole o no de la Universidad. Para obtener una RyC hay que tener un buen CV pero una vez obtenido, aunque haya sido IP de proyectos, puede que su producción haya caído mucho. Comprobémoslo.

      No he encontrado en web de la USC de J.R. Vidal sus publicaciones. En el Web of Science (he buscado «Topic=(vitis) AND Author=(vidal j*)») he encontrado 16 artículos y un índice h de 7. No es ninguna maravilla, pero como no trabajo en la biología vegetal de la vid no sé si son números «normales,» «buenos» o «malos.» Lo que sí he comprobado es que tiene ningún artículo en el que también firme algún «(Zarra*)»

      Un problema de muchos RyC es que no firman con sus «jefes» y «superjefes» en plan pirámide. Vienen del extranjero y están acostumbrados a que quien firma es quien trabaja y en España a los «jefes» y los «superjefes» tienen que aparecer como coautores, o no te harán favores.

      Estoy hablando por hablar. Ni conozco ni a Vidal ni a sus circunstancias.

  4. Gracias por contestar, sigo tu blog con auténtico interés
    Sigamos por partes

    a) La noticia hace referencia también a deficiencias en el proyecto (no queda claro si es el proyecto investigador o el docente). Para este tipo de cosas están las comisiones formadas por humanos. Para ser profesor no basta con tener un gran índice h, hay que saber y saber hacer más cosas (por ejemplo, preparar un proyecto docente, aplicarlo, evaluar, etc). Estas cosas las contrastan mejor los humanos que los indicadores bibliométricos. Me remito también a mi anterior comentario sobre deficiencias en proyectos de investigación, incluso en investigadores con un CV lleno de proyectos.

    b) Vaya, 16 artículos en ISI. Yo tampoco se si son muchos o pocos. Tampoco se si son muy citados o poco citados (eliminando las autocitas), tampoco se si ha valido la pena invertir tanto dinero en conseguir estos 16 artículos o sería mejor haberlos gastado en otra cosa, no se si hay patentes detrás, etc. No veo que estos OUTPUTS se aireen mucho en la noticia (ni siquiera por el propio interesado, lo cual da qué pensar: no se dirige a científicos expertos, se dirige al gente que valora, ante todo, una cifra rápida: el dinero «captado»). Insisto en que lo importante no es la cantidad de recursos de que se dispone, sino qué se hace con ellos. Desde mi punto de vista, gastar mucho dinero para conseguir pocos resultados, es algo que debería ser penalizado en las evaluaciones. No se si este es el caso.

    c) ¡Vaya! Otro error del interesado: yo hubiese puesto todo mi CV en Internet para que todos pudiesen juzgar pos sí mismos. Naturalmente (véase lo que digo más adelante) también sería bueno ver el CV docente. Somos ya suficientemente mayorcitos y llevamos ya bastantes años en la universidad como para admitir sencillamente que nos digan: «¡Eh, oiga, fíjese únicamente en esta página de mi CV y obvie lo demás»

    d) Conseguir dinero está bien, pero las mismas quejas que hay sobre la publicación de artículos (“este tiene enchufe y le publican lo que sea”) se dan con la concesión de proyectos. Al menos es lo que yo oigo en mi departamento.

    e) Tus comentarios sobre el problema de los RyC que no firman con jefes y superjefes (y, por tanto, no reciben «favores» a cambio) me suena un tanto raro. ¿De verdad en el extranjero están acostumbrados a que quien firma es quien trabaja? Vamos, vamos… ¿Allí no firma desde el superjefe al enano? Vamos, vamos…

    f) Por otra parte, ¿qué se entiende por “trabajar”? ¿El superjefe que tiene una idea y consigue un proyecto no “trabaja”?, ¿trabajar es estar 10 horas en un lab haciendo tareas repetitivas diseñadas por otro?. Te pongo un ejemplo que en este país debería ser definitivo: ¿quién tiene un papel más relevante en la construcción de un edificio, el arquitecto que está calentito en su oficina delante de un ordenador o el albañil que, pobrecito, sufre las inclemencias del tiempo echando paletás (y, en tiempo infaustos pero cercanos, ganando, tal vez, más que el propio arquitecto)?

    g) Te diré cuál es un auténtico problema de los RyC: no tienen, en general, experiencia ni méritos docentes. Se dedican full time a publicar papers y, mientras, los ayudantes y tal tienen que dar clases … y publicar. Claro, luego, como los RyC son investigadores de élite, quieren que les garanticen las plazas… El que ha estado lidiando con alumnos burrotes que sólo quieren aprobar sin estudiar tiene por CV investigador y es discriminado a veces… eso sí, todos nos quejamos luego de la formación docente del profesorado universitario.

    h) Lamentablemente el título de tu post en tu blog induce a creer que alguien ha hecho algo malo al no contratar al investigador (es posible que así sea, no lo niego). El título ya implica un juicio que se emite sin tener datos relevantes y (cito tu texto) sin conocer a Vidal ni a sus circunstancias. No puede decirse que sea una actitud muy justa o muy científica. Escarmentados estamos de leer cosas en los periódicos y enterarnos luego de que no son del todo ciertas o correctas. Por otra parte, para cualquier científico con cierta experiencia debería ser sospechoso que se otorgue tanta relevancia a un recurso, más que a unos resultados. El recurso es dinero, podría haber sido otro, como “tiempo” (La universidad niega una plaza a un investigador que trabaja 14 horas al día). Mis alumnos también se quejan a veces: «Es que he estudiado 10 horas al día para este examen, merezco aprobar».

  5. Buenos días
    De nuevo vuelvo a ver su nombre
    Ignacio Zarra Cameselle viejo conocido en la Universidad de León por [**** CENSURADO: el responsable de este blog no puede admitir acusaciones injuriosas contra una persona con nombre y apellidos, lo siento ****]
    cuantos articulos trascendentes en su materia ha publicado en los últimos 10.. 20 .. 30 años
    [**** CENSURADO: el responsable de este blog no puede admitir acusaciones injuriosas contra una persona con nombre y apellidos, lo siento ****]
    hasta cuando la universidad española tiene que seguir manteniendo a esta tropa de ineptos para el trabajo y la investigación hasta cuando

      1. Gracias, JLPdelaC. No creo que me genere problemas pues copio lo publicado en una noticia en un periódico, citando la fuente. En cualquier caso, te hago caso (por algo eres licenciado en derecho y yo no) y quito el nombre del presidente de la plaza (aunque ya aparece en los comentarios y ahí no quiero borrarlo aún sabiendo que no sale muy bien parado).

  6. hay que conocer las dos partes. Os remito a varios documentos, por cierto, ahora la investigacion la ha abandonado un poco para hacerse concejal del psoe. Yo SI trabajo en esa universidad y llevo 14 años investigando sin plaza, y con un curriculum 10 veces mejor que el suyo

    Carta Aberta á Comunidade Universitaria sobre o concurso 2012/09-10*

    ——————————————————————————–

    En Outubro do ano 2009, tivo lugar o concurso da praza 2012/09-10 de Profesor Contratado
    Doutor na área de Fisioloxía Vexetal. A esa praza optaron dúas persoas, J. R. Vidal
    Juviño e S. Caffaro Napoli, ambas do Departamento de Fisioloxía Vexetal. A Comisión que
    xulgou a praza estaba presidida polo Decano da Facultade de Bioloxía, e formaban parte da
    mesma o Director do citado Departamento en calidade de Secretario, e tres profesores do
    mesmo Departamento elexidos por sorteo. Ademais, na Comisión estaba un representante
    sindical, o profesor O. Cordero do Departamento de Bioquímica e Bioloxía Molecular, que
    estivo presente en todas as deliberacións e probas presenciais. Despois de valorar os
    curricula e de realizarse a primeira proba oral – proxecto docente e investigador – a
    Comisión acordou por unanimidade a non provisión da praza por non ter superado o concurso
    ningún dos aspirantes.

    Ambos concursantes presentaron sendos recursos ante a Comisión de Reclamacións da USC que
    foron desestimados. Con posterioridade houbo un recurso ante o Tribunal do
    Contencioso-Administrativo que ditou sentencia a favor da Universidade. Chama a atención
    que nese recurso, o Dr. Vidal actuase como codemandado no proceso xudicial apoiando á
    Universidade. Con esta actuación, este señor estaba refrendando que a USC actuou
    correctamente o que está en clara contradicción co seu comportamento posterior.

    Despois de que a Comisión de Reclamacións e os tribunais déranlle a razón a nosa
    Universidade, o Dr. Vidal emprendeu unha “cruzada” contra os membros da Comisión e a USC
    – implicando a partidos políticos, sindicatos, ministerio, asociacións científicas,
    colexios profesionais, profesores, investigadores, o valedor do pobo e, incluso, ao
    Príncipe de Asturias – acusando, nos medios de comunicación e noutros ámbitos, á
    Comisión de ter actuado contra él e de ser inxusta.

    Case un ano e medio despois da celebración do concurso, alomenos dous xornais, El País e
    Xornal de Galicia, fixéronse eco do “caso” deste investigador. Neses xornais, o Dr. Vidal
    fixo declaracións e acusacións moi graves que atentan contra a honorabilidade dos membros
    da Comisión e da nosa Institución. A primeira noticia sae no xornal “EL País” o 20 de
    abril do 2011. Esa noticia foi respostada, por separado en forma de carta ao director,
    polo Presidente da Comisión (26 de abril 2011) e polo Secretario da mesma (10 de maio
    2011). Nunha carta publicada no mesmo periódico o 11 de maio 2011, o Dr. Vidal afirmou
    que “ aunque la USC cumplió con su compromiso de sacar la plaza a concurso, quién no lo
    hizo y vulneró la Constitución fue la comisión de selección”. Esta é unha acusación
    gravísima, sen fundamento, que non podemos nin debemos consentir. Estamos nun estado de
    dereito e se esta persoa consideraba que a Comisión vulnerou a Constitución tiña que ter
    acudido aos tribunais e non dedicarse a verter graves inxurias contra unhas persoas que
    actuamos, con independencia, aplicando a normativa da USC e seguindo o noso criterio
    académico e científico. Nesa mesma carta, este señor tentou descalificar a algúns membros
    da Comisión dicindo que “ dos profesores titulares de la USC que figuraron en el tribunal
    tienen menos publicaciones y citas en el ISI Citation Index que el propio candidato”. E
    atrévese a dicilo unha persoa, coma él, que no seu curriculum vitae presentou como
    publicacións tres escritos publicados nunha revista da Sociedade de Horticultura chamada
    Acta Horticulturae, que publica os resumos dos simposios e congresos e que non aparece no
    Citation Index, e un resumo dun congreso publicado en Cryobiology. Dentro do ámbito da
    investigación científica, todos os novos descubrimentos ou avances se publican en
    revistas que aparecen no Citation Index o que asegura un nivel de impacto, de calidade,
    de novidade e unha difusión dentro da comunidade científica. Non sabemos se a intención
    do Dr. Vidal era confundir á Comisión ou se foi unha falla de criterio na elaboración do
    seu curriculum vitae o que semella estrano nunha persoa coa súa experiencia. Aínda así,
    esas contribucións foron valoradas pola Comisión noutro apartado.

    Non contento con estas graves acusacións, recentemente, no Xornal de Galicia (6 e 7 de
    xuño 2011), o Dr. Vidal atacou con dureza e sen fundamento á Comisión e á USC, denigrando
    aos profesores e investigadores que traballamos na Institución. As frases que recolle o
    periodista son lapidarias e retratan a quen as di: no titular do xornal pode leerse “
    Para acceder a la USC hay que destacar poco y hacer la pelota”, e referíndose á Comisión
    engade “ por una decisión discrecional y arbitraria de una endogamia que impide el
    desarrollo de la universidad ”. É evidente que nesta praza non houbo “endogamia” xa que o
    Dr. Vidal formaba parte da propia USC e ademais a praza quedou deserta o que demostra que
    tampouco houbo “favoritismo” cara outra persoa. Ademais de implicar á anterior
    Vicerreitora de Investigación, á asesoría xurídica da USC, e ao actual Reitor, va mais
    aló e declara “ que para triunfar en la USC hay que tener un enchufe, miedo y hacer lo
    posible para no destacar más que tus jefes directos ”. Este individuo descalifícase a si
    mesmo con todo este conxunto de ofensas e falsas acusacións que ensucian á Institución e
    as persoas que traballamos nela. Esta noticia tivo resposta, na forma de artigo de
    opinión, por parte do presidente da Comisión (9 de xuño 2011).

    A liberdade de expresión non é unha “patente de corso” para desprestixiar e ofender a
    unhas persoas que o único que fixeron foi cumprir coa legalidade e coa súa obriga de
    valorar os méritos dos concursantes. Se non respectamos o labor dos tribunais que xulgan
    as prazas, entraremos nun terreo alonxado do Dereito de consecuencias moi negativas para
    a Institución. O libre e lexítimo exercicio da crítica non pode derivar neste espectáculo
    de descalificacións e acusacións nos medios de comunicación que van en contra do espíritu
    universitario e a convivencia respectuosa dentro da Institución.

    É lamentable que algúns profesores e investigadores da USC teñan apoiado cegamente a esta
    persoa, sen contrastar o que lles contaba. Os membros da Comisión somos profesores da USC
    e, como mínimo, merecemos o mesmo respecto e credibilidade que o Dr. Vidal. Non
    entendemos que se apoien, sen mais, as demandas deste individuo cando non houbo ningunha
    irregularidade nin arbitrariedade. Este tipo de adhesións son moi perigosas.

    O Dr. Vidal presume de ser un gran científico. Pero iso non vale; hai que acreditalo con
    publicacións que é o sistema que temos de medir a capacidade e a traxectoria científica
    dun investigador. So uns poucos datos: cando este investigador se presentou ao concurso
    (outubro 2009) tiña 10 publicacións nas seguintes revistas: Vitis (2), Plant Cell Tiss.
    Org. Cult., Plant Cell Report (2), Transgenic Research, In Vitro Cell Dev. Biol., Theor.
    Appl. Genet., Euphytica, e Am. J. Enol. Vitic. (poden consultar o índice de impacto das
    súas publicacións e a posición que ocupan dentro da área de Plant Science). Nese bagaxe
    se condensa o máis relevante da súa actividade investigadora dende 1996, fai 15 anos,
    despois de facer a Tese de Doutoramento, unha estadía de 1 ano e 4 meses na Misión
    Biolóxica de Galicia (CSIC), 1 ano e 10 meses na Universidade de Nantes (Francia), 5 anos
    e 3 meses na Universidade de Cornell (USA), e 2 anos e 9 meses na Universidade
    Politécnica de Madrid (UPM). Xulguen vostedes mesmos.

    No ano 2007 incorporouse á USC, como Investigador Ramón y Cajal trasladado dende a UPM,
    onde continúa ata a o día de hoxe como contratado a cargo dun proxecto. Según a noticia
    aparecida en “El País”, durante todo este tempo na USC, “captou máis de 400.000 euros e
    participou en oito proxectos de investigación, en cinco deles como investigador
    principal”. Nembargantes, a pesares da gran formación científica que di ter, das
    facilidades que se lle deron no Departamento de Fisioloxía Vexetal, de ter persoal
    investigador asociado ao proxecto, de colaboracións con outros investigadores, e de
    tantos cartos que recibiu de diversas institucións, dende que está na USC non publicou
    ningún artigo orixinal derivado da súa investigación nesta Universidade e soamente ten
    tres traballos: unha publicación derivada dun congreso no Aust. J. Grape Wine Res. (ano
    2010), firmada con investigadores que non son da USC, un artigo no Amer. J. Enol. Vitic.
    firmado con investigadores da Universidade de Cornell, e un capítulo nun libro editado
    por Point Publishers (Jaipur, India). De novo, xulguen vostedes mesmos. Estes datos están
    na páxina web do seu Grupo de Investigación.

    Estamos a falar dun investigador que hai que considerar como senior, de 45 anos, non
    dunha persoa en formación ou ao comezo da súa vida científica. Como dato adicional,
    tampouco ten dirixida ningunha tese de doutoramento e súa dedicación docente durante
    estes anos foi moi escasa. Para completar a información, o Dr. Vidal tivo outra
    oportunidade de optar a unha praza de Profesor Contratado Doutor de Fisioloxía Vexetal
    que se convocou, case un ano despois. Se a culpa era da Comisión e se considera con
    tantos méritos, habería que preguntarse por qué o Dr. Vidal non optou a esa praza se a
    Comisión era diferente.

    Lamentamos todo este asunto e nos vemos obrigados a enviar esta carta despois de que o
    Dr. Vidal provocase que este tema saíse á prensa. Podemos entender que esta persoa estea
    frustrada por non ter conseguido a praza pero iso non lle da dereito a calumniar
    gravemente aos membros da Comisión e a denigrar á USC.

    En Santiago de Compostela a 16 de Xuño do ano 2011

    * Asinan: Jaime Gómez Márquez, presidente da Comisión. Catedrático de Bioquímica &
    Bioloxía Molecular; Ignacio Zarra Cameselle, secretario da Comisión. Catedrático de
    Fisioloxía Vexetal; María Luz González Caamaño, vogal 1 da Comisión. Profesora Titular de
    Fisioloxía Vexetal; Angel Jesús Matilla Carro, vogal 2 da Comisión. Catedrático de
    Fisioloxía Vexetal; María Luisa Vieitez Madriñán, vogal 3 da Comisión. Profesora Titular
    de Fisioloxía Vexetal.
    y tambien leed esto

    http://www.xornal.com/opinions/2011/06/08/Opinion/increible-caso-doctor-vidal/2011060817501200171.html

  7. preguntadle directamente e a esta «victima» la docencia que ha dado, ya vereis ya….. No tiene ninguna razon, y va de victima cuando no lo es, para nada, y este caso es muuuy comentado en nuestra universidad. Se cree que por ser un RyC es un dios que ya no tiene que hacer nada, mientras los demás llevamos 14 años rompiendonos los cuernos investigando y dando clases, y con contratos por obra y servicio, y con mucho mejor curriculum que el suyo, y ahora que le den a él la plaza? aaqui en la unioversidad somos MUCHOS los que no estamos de acuerdo con su postura. MUCHOS

  8. Pues si, no es un caso aislado. Cada vez que se resuelven las RyC vemos como investigadores con curriculums excelentes son rechazados por los Catedráticos de turno, sin duda con la intención de salvaguardar sus cortijos, porque en muchas ocasiones el RyC se presenta con mas curriculum que el señ@r Catedrático. Es de verguenza tenemos investigadores muy competitivos formados con fondos publicos, y al final la decisión la toma uno, que lo único que intenta es guardar la plaza para el primo del primo del primo, que resulta que no ha salido del departamento en su vida…… Luego que nos estrañe que las Universidad Españolas esten tan mal posicionadas.

Deja un comentario